Jednak „Zielone gęsi” uważa się za największy sukces w twórczości groteskowej Gałczyńskiego. Kondensuje się w tym „najmniejszym teatrze” wiele ważnych elementów jego poetyki: dydaktyzm, zwrot do publiczności, humor, groteska, humanizm, makabryczny dowcip, ataki na inteligencję, wyśmiane konwencje literackie.
Teatrzyk w swym założeniu był przeznaczony dla szerokiej publiki, miał trafić do zbiorowości, dlatego też Gałczyński drukował go w „Przekroju”, a nie jakimś elitarnym piśmie dla literatów. Wiąże się to z dydaktycznym wymiarem tego cyklu. Marta Wyka widzi w „Zielonych Gęsiach” współczesną, udramatyzowaną kontynuację niektórych cech oświeceniowej bajki z morałem, który w wydaniu Gałczyńskiego brzmi na przykład tak:
„Nie rób ze siebie pawia, szanuj mrówkę i kwita, w tym właśnie sęk, jak mawiał ojciec Piotr, karmelita” |
Absurdalny humor „Zielonych gęsi” uzyskany został między innymi poprzez parodię konwencji teatralnych, wyśmianie patosu sceny. Sam tytuł cyklu wskazuje na literacki patronat „Zielonego Balonika” – legendarnego młodopolskiego kabaretu stworzonego przez Boy-Żeleńskiego. Operowanie absurdalnym humorem jednak nie likwiduje zdrowego rozsądku, wręcz przeciwnie zakłada go. Absurd parodiuje rzeczywistość (w przypadku „Zielonych gęsi” jest to parodia doprowadzona do niezwykle drastycznej formy), drażni zdrowy rozsądek.
Oznacz znajomych, którym może się przydać
strona: - 1 - - 2 -
Dowiedz się więcej
1 Wit Stwosz - analiza i interpretacja
2 Charakterystyka twórczości Gałczyńskiego
3 Spotkanie z matką - analiza i interpretacja
2 Charakterystyka twórczości Gałczyńskiego
3 Spotkanie z matką - analiza i interpretacja
Komentarze
artykuł / utwór: Teatrzyk Zielona Gęś - omówienie cyklu

include ("../reklama_komentarz.php"); ?>


Tagi: